Jak smakuje pizza w Neapolu.

Od dawna marzyłem, by poznać smak pizzy neapolitańskiej, przygotowanej przez najlepszych fachowców.  Mieć możliwość porównania jej z moimi wypiekami, wyciągnąć wnioski i poprawić błędy.  Pomyślałem, że dobrym pomysłem będzie odwiedzenie Neapolu. Biorąc pod uwagę niskie ceny hoteli i  biletów poza sezonem, oraz bezpośrednie połączenie lotnicze z Krakowa, wyjazd wcale nie wydawał się fanaberią. Będąc na miejscu nie sposób też pominąć wspaniałych atrakcji turystycznych miasta i jego okolic. Użytkowników portalu z pewnością zainteresuje piekarnia w Pompejach i liczący niemal 2000 lat piec. Można będzie przeczytać o tym w drugiej części relacji. która pojawi się niebawem, tu natomiast chciałbym się skupić wyłącznie na stronie kulinarnej. 

 

L'Antica Pizzeria da Michele

Może trudno w to uwierzyć, ale poniższe zdjęcie przedstawia pizzerię zaliczaną do ścisłej czołówki światowej. Wykonałem je chwilę po otwarciu drzwi lokalu, gdy grupa ludzi, stojących w kolejce wtargnęła do środka. Mieszkałem niedaleko, więc nazajutrz pojawiłem się tam ponownie, w nadziei że kubłów już nie będzie i uda mi się zrobić lepsze ujęcie. Były - nawet więcej.

Wygląda na to że pracownicy da Michele takimi drobiazgami nie zawracają sobie głowy. Robią świetną pizzę i to się liczy. 
Pizzeria ta jest często odwiedzana nie tylko przez turystów, ale również przez mieszkańców miasta. Słynie z wąskiej specjalizacji i wybór jest tam bardzo ograniczony. Możemy zamówić Marinarę, z odpowiednio przyprawionym sosem pomidorowym, bez żadnych dodatków. Druga propozycja to Margherita - klasyczna pizza gdzie oprócz sosu znajdziemy jeszcze ser mozzarella i listki bazylii. Ceny są bardzo przystępne. Za Margheritę zapłacimy 5 euro. 
W środku lokal okazał się skromnie wyposażony. Przy stolikach i wokół opalanego drewnem pieca panował tłok. Personel krzątał się, próbując zrealizować dużą ilość zamówień. Czekając na pizzę dokonałem ważnego spostrzeżenia. Jeden z pracowników przenosił właśnie worki z mąką. Rzut oka wystarczył by rozpoznać dobrze mi znany wzór, widniejący na opakowaniu. "Caputo Pizzeria 00" - niebieska,  dokładnie ta, której używałem ostatnio. 
W końcu otrzymałem moją Margheritę, ale z powodu tłoku nie wyjąłem aparatu. Liczyłem, że pojawię się tu w bardziej sprzyjających okolicznościach - i w efekcie nie mam zdjęć, bo nie było mi dane wrócić tam ponownie. Żałuję, mogłem zrobić chociaż telefonem. 
  
Wrażenia smakowe:
Zastanawiałem się, jak wypadnie porównanie moich wypieków z pizzerią cieszącą się tak wielkim uznaniem. Ciasto miało bardzo cienką, delikatna skórkę, charakterystyczną dla pizzy neapolitańskiej. Było nieco bardziej słone niż moje, lecz w gruncie rzeczy smakowało podobnie. W końcu mąka ta sama :). 
Sos był znacznie lepszy. Prawdę mówiąc, od mojego dzieliła go przepaść. Przekonałem się, że jakość sosu ma bardzo duży wpływ na końcowy efekt. Mam nadzieję, że gdy wyrosną mi w ogródku pomidory San Marzano, uda się zniwelować tę różnicę. 
Ser również bardzo smaczny. Nie rozpłynął się całkowicie i widać było ślady pasków.  Pizza bardzo mi smakowała. Ciężko u nas o taką. Wkrótce jednak przyszło mi zjeść jeszcze smaczniejsze i zastanawiam się dlaczego większość pytanych stawia "da Michele" na pierwszym miejscu wśród neapolitańskich pizzerii. Moim zdaniem wygrywa ona w kategorii "stosunek jakości do cen", bo te rzeczywiście nie są wygórowane. W lokalu brak nawet bardzo popularnego we Włoszech coperto, czyli opłaty za obsługę przy stoliku. 
 

Trianon da Ciro

Pizzerię Trianon odwiedziłem w drugim dniu mojego pobytu w Neapolu. Jest ona zlokalizowana w sąsiedztwie opisanej wcześniej da Michele, lecz obsługa klientów zaczyna się tam dwie godziny później. 

Przyszedłem w południe, z aparatem,  licząc, że zrobili porządek przed da Michele - ale nic z tego.
Drzwi do Trianona były otwarte i stał w nich młody człowiek w fartuchu z logo firmy. W środku trwało rozgrzewanie opalanego drewnem pieca. Podszedłem i zapytałem po angielsku, czy mógłbym zrobić zdjęcie, kiedy jeszcze nie ma klientów. Pracownik podpowiedział po włosku. Niewiele zrozumiałem, ale dało się wyczuć, że raczej nic z tego. Wyjąłem telefon i wyszukałem fotografię mojego pieca. Pokazałem mu ją, mówiąc że też piekę pizzę u siebie w ogrodzie.  
- Ładny piec, ty też jesteś pizzaiolo? Skąd przyjechałeś? - udało mi się zrozumieć.
- Sono Polacco di Cracovia. - wyrecytowałem wyuczoną formułkę. 
- Ooo, Polonia. Wchodź. 
Zauważyłem, że Włosi darzą Polaków sympatią, a tych co pieką pizzę, to już na pewno. Pracownik pozwolił mi obejrzeć piec z bliska. Nawet sobie przypomniał, że mówi po angielsku. Mogłem też przyjrzeć się wykonywanym przy piecu czynnościom i zrobić zdjęcia. 
 

Wyjaśnił mi na co należy zwrócić uwagę. Obejrzałem też drewno, którym palą. Niestety nie zrozumiałem jaki to gatunek, bo znał jego nazwę jedynie po włosku - a wystarczyło wyjąc notes lub telefon i poprosić o zapisanie. Później można było to przetłumaczyć. ( edycja 21.06.2020 - sprawa się wyjaśniła, o szczegółach można przeczytać  tutaj >>  )
Wychodząc podziękowałem za rady i zapowiedziałem, że wrócę, gdy będzie już otwarte. 
Przyjdź za dwie godziny - odpowiedział - Zrobimy ci świetną pizzę. 

Oczywiście przyszedłem. Tym razem wybór miałem większy, więc zmówiłem Margheritę z Mozzarellą di Bufala. Miałem okazję przyjrzeć się procesowi jej powstawania. W końcu, dymiąca wylądowała na moim stoliku. Chłopaki się postarali. Moim zdaniem smakowała lepiej niż pizza z da Michele. Doskonałe ciasto i sos. Delikatny ser rozpłynął się po powierzchni.

 

Mimo, że pizza była naprawdę duża, to zjadłem całą z ogromną przyjemnością. Tym razem zrobiłem zdjęcia. 
Ceny w Trianonie również nie należą do wygórowanych. Margeritha z Mozzarellą di Bufala jest oczywiście nieco droższa - kosztuje 7,50 Euro, obowiązuje też coperto w wysokości 1,40. 

Wychodząc podziękowałem. W odpowiedzi usłyszałem. 
-Forza Milik. 
Choć nie jestem wielkim fanem futbolu, to wiem kim jest Arkadiusz Milik. ale o tym, że gra w SSC Napoli przeczytałem później.

Starita.

Ta pizzeria to mój faworyt i to wcale nie dlatego, że posiada gwiazdkę Michelin. Zauważyłem że nie jest to opinia odosobniona. Podobne zdanie miała też Neapolitanka, z którą rozmawiałem w samolocie, wracając do Krakowa. Nawiasem mówiąc dawno nie widziałem tak pięknej kobiety. 
Wypieki w Staricie smakowały mi bardzo, więc postanowiłem odwiedzić ją dwukrotnie, rezygnując tym samym z pizzerii Sorbillo (przez większość turystów uznawanej za obowiązkowy punkt programu). No cóż Sorbillo będzie musiała poczekać do następnej wizyty, a dojdzie do niej na pewno. Może nawet zorganizujemy jakiś wspólny wyjazd z forum, bo przed sezonem ceny są naprawdę przystępne.
Starita położona jest w dzielnicy Materdei, z dala od centrum i to są prawdziwe Włochy. Wąskie uliczki, mnóstwo skuterów i pranie, suszące się za oknem - a na rogu pizzeria o ponad stuletniej tradycji. 

Zaraz po wejściu przydzielono mi stolik. Menu otwierać nie musiałem - byłem zdecydowany na tradycyjne Calzone, z którego Starita słynie. Zapytałem czy mogę obejrzeć jego przygotowanie. Nic nie stało na przeszkodzie. 
Postanowiłem znów wykorzystać zdjęcie mojego pieca, które w Trianonie okazało się bardzo pomocne. Poskutkowało również tutaj i po kilku minutach trwała ożywiona dyskusja (jakoś dogadaliśmy się po angielsku).

 

Udzielano mi rad dotyczących wypieku i wszyscy chcieli zwiedzać Kraków, gdy tylko się dowiedzieli, że jest bezpośrednie połączenie i ile kosztują bilety. Chwilę później do pieca trafiło moje Calzone. Gdy już znalazło się na talerzu i zdążyłem go spróbować, runęło moje dotychczasowe wyobrażenie o tym włoskim przysmaku. Było naprawdę pyszne. Nadzienie zawierało sery ricotta i mozzarella, oraz pociętą w paski wędlinę - salami. Wykorzystano to samo ciasto z którego robiona jest pizza. Całość została polana sosem pomidorowym i przyozdobiona listkiem bazylii.

 

 

Calzone nie przypominało mojego wypieku, ani tego, które jadłem na krakowskim Kazimierzu. Różniło się nie tylko wyglądem, ale też smakiem. A ja sądziłem że potrafię je przygotować i miałem nawet artykuł - prawie gotowy. Teraz trzeba będzie napisać go od nowa. 

Moja druga wizyta w Staricie miała miejsce następnego dnia. Wybrałem Margheritę z Mozarellą di Bufala. Panował duży ruch, personel miał mnóstwo pracy i nie było czasu na rozmowę. Zdążyłem się tylko przyjrzeć, w jaki sposób pizza jest przygotowywana. Smakowała doskonale, lecz zauważyłem pewną różnicę w odniesieniu wypieków z Trianona. Ser nie rozpłynął się całkowicie i pozostał w większym skupieniu. Przyznam, że bardziej mi to odpowiadało. 

 

Ceny w Staricie również nie są wygórowane. Margherita di Bufala kosztuje 6,50 Euro a Calzone 7. Przy każdej wizycie doliczane jest też coperto 15%.  

Na tym kończą się moje doświadczenia z pizzą. W czasie krótkiego pobytu w Neapolu nie byłbym w stanie zjeść ich więcej. Bardzo chciałem porównać też inne specjały kuchni włoskiej z tym, co przygotowuję samodzielnie w domu. Miałem okazję spróbować hot dogów Rollo' con Wurstel. Piekę je od dawna, a przepis znajduje się na portalu, można go znaleźć tutaj>> Z radością stwierdziłem, że w smaku i wyglądzie nie ma żadnej różnicy.
Potrawą, która bardzo przypadła mi do gustu było też spaghetti po neapolitańsku. W odróżnieniu od bolońskiego, sos nie zawiera mięsa.  

Od strony kulinarnej wyjazd do Neapolu uważam za bardzo udany. To samo mogę powiedzieć na temat zwiedzania atrakcji turystycznych - ale o tym w innym artykule. Wiem już jak powinny smakować calzone i pizza neapolitańska. Choć znajomi twierdzą, że moja pizza jest bardzo dobra, ja uważam, że sporo jeszcze muszę się nauczyć. Na szczęście mam wszystko co potrzeba. Bardzo dobry piec, dostęp do najlepszych rodzajów mąki w korzystnych cenach, a sadzonki pomidorów San Marzano rosną mi już w doniczkach na parapecie. Za miesiąc umieszczę je w ogrodzie. Pozostaje jeszcze znaleźć odpowiedni ser.

Z Neapolu przywiozłem sobie pamiątkę, w postaci książki. Zawiera ona wiele szczegółowych informacji na temat pizzy, focacci i calzone których próżno szukać w języku polskim. 

Podsumowując, mam z tej wizyty same dobre wspomnienia. Chciałbym odwiedzać Włochy częściej. Poznać lepiej mieszkańców, ich kulturę i kuchnię. Zdecydowałem też, że w wolnych chwilach będę się uczył podstaw języka włoskiego.